Zo, dacht ik, ik heb het helemaal gehad met Facebook. De Israëlische vlag geboycot bij de Pride Parade. Mensen die elkaar uitschelden voor: 'Joodse nazi.' Welkom in de Open Inrichting De Wereld. Hoe lang heb ik het vol gehouden voordat ik weer op mijn zeepkist klom. Tien uur? Er zit toch geen dominee in mijn familie maar ik heb altijd de drang om te prediken.
Vanochtend dacht ik ineens aan een aflevering van Seinfeld waarin George het roer omgooit. 'Weet je wat', zegt hij als hij met Jerry en Elaine in de diner zit (ik ben gek op die Amerikaanse diners). ' Ik ga precies het tegenovergestelde doen wat ik normaal doe. Want dit zet geen zoden aan de dijk. In plaats van een broodje kipfilet bestel ik tonijn. Ik ga niet meer onderdanig achter vrouwen aan. Laten ze maar naar mij toe komen.'
Toevallig zag ik gisteren ook een vrouw langskomen op een YouTube kanaal die een HSP is. Een Highly Sensitive Person is. Haar kanaal heet: A Splendid Mess. Zij zei precies hetzelfde. 'Ik doe nu al 50 jaar aan zelfhulp. Wijze lessen volgen van verlichte zielen. Zelfhulpboeken lezen: Hoe vind ik mijn authentieke zelf. En heeft iets ooit gewerkt. Nee.' Dat authentieke zelf gedoe is ook zo'n mythe. De beste versie van jezelf. Dat ben je al.
The Splendid Mess zei: 'Ik doe tegenwoordig het tegenovergestelde wat ik vroeger deed. In plaats van Nee zeg ik Ja en andersom. Ik had altijd een afkeer van yoga. Nu zit ik in een yogagroepje en het is een openbaring. Ik wilde altijd in een mooi ingericht huis wonen. Alles moest kloppen qua interieur. Ik heb er mijn halve leven aan besteed. Nu ben ik gescheiden en woon tijdelijk in dit huis. Dat helemaal mijn stijl niet is. Ik kreeg deze tuinmeubelen cadeau. Zomaar. Ik ben er zo blij mee. Probeer het eens, precies het tegenovergestelde doen van wat je gewend bent.'
Eigenlijk wist ik het al. Waar ik totaal niet mijn best voor heb gedaan, is in mijn schoot geworpen. Missy, IJburg, de digitale revolutie. Een buurvrouw als vriendin. En waar ik me jaren voor heb lopen uitsloven was totaal verspilde moeite. Ik was bezig met een uitgebreid essay over De Ondergang van de Westerse Beschaving. Ik had al een heel schema. Zo, ik zou de wereld eens de ogen openen met dit meesterwerk. Toen was ik in Portugal en mijn lust om een stempel op de wereld te drukken viel weg. 'Wat kan mij het eigenlijk allemaal schelen. Hysterisch reageren op de waan van de dag. Laat iemand anders het beschrijven. Ik hoef mijn gelijk niet te halen. Ik hoef niet meer mijn best te doen.'
Ik ben weer terug bij mijn jeugdliefdes. Muziek en taal.
Ik ben zo gelukkig met mijn IPad, mijn airpods en mijn YouTube abonnement. Ik sta altijd op met Bob Seger's Ramblin' Gamblin' Man. Peper in mijn reet.
Soms kies ik een nummer uit de jaren 70. En de robot van YouTube zoekt voor mij een hele playlist uit met songs 'Misschien vind je dit ook leuk.'
Vanochtend hoorde ik een liedje. De zanger had zo'n wonderschone stem. Heel bekend maar ik kon hem niet thuisbrengen. Dus keek ik op mijn IPad: the Beach Boys met Disney Girls. Uit 1975. Nooit eerder gehoord. Alle hysterische activisten worden weggevaagd, wat voegen die mensen in godsnaam toe aan mijn levensgeluk als je de goudmijn van muziek hebt.
Al die dagelijkse onzin is morgen vergeten. Terwijl de muziek, de literatuur, films alles de moeite waard maken. Eén scène van Tootsie, die kwam langs op YouTube, maakte me zo gelukkig. Het script van de film en de uitvoering van Dustin Hoffman, daar lachen mensen misschien over 100 jaar nog om. Terwijl die destructieve, schuimbekkende activisten niet eens de geschiedenisboeken halen. De provo's wel want die brachten alles met humor.
Dat is misschien wel het grootste verlies van de huidige tijdgeest. Humor. Laat ik van mijn zeepkist stappen en niet meer mijn best doen. Ik heb me ook laten beroven van mijn gevoel voor humor. Genieten van honderden jaren literatuur en wonderschone muziek. Dat is het tegengif. En films. Humor.
Zo kwam men toch de oorlog door. 'Ik heb nog nooit zo gelachen als in de oorlog.'
The Beach Boys met Disney Girls streelt mijn gevoelige ziel als wonderbalsem. Vijftig jaar geleden opgenomen. Zet al die activisten vast in de aula van de universiteit, geef ieder een koptelefoon. Mond dicht en alleen luisteren. En hierna gaan we met z'n allen naar een ouderwetse film kijken: Tootsie.
The Summer of Love, 2024, is officieel geopend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten