In de jaren 60 ging mijn zus, vier jaar ouder dan ik, in Apeldoorn werken. Als programmeur bij Philips. Het moet omstreeks 1966 zijn geweest. We zaten middenin De Gouden Eeuw van de muziek. Rock & Roll, pop en R&B maar er waren nauwelijks muziekprogramma's op de radio. Tijd voor Teenagers op zaterdagmiddag, meen ik. Met dj Herman Stok. Die had nogal een brave smaak. In het jazz programma van Michiel de Ruyter werd soms ook soul gedraaid. En toen Marvin Gaye naar Nederland kwam werd er van zijn aankomst op Schiphol, rechtstreeks verslag gedaan in het jazz programma van de man in de rolstoel. Alsof een half-God ons land bezocht.
Verder moest ik het hebben van de piratenzenders radio Caroline en radio London. De Nederlandse piraat Veronica draaide naar mijn smaak te veel Hollandse en Duitse schlagers. Terwijl ik zocht naar de echte opwindende nieuwe muziek waar je van achterover sloeg. Jimi Hendrix. Zoiets hadden we nog nooit gehoord.
Verder natuurlijk de nieuwe lp van de Beatles en de Stones. Plus de 100 andere Britse bandjes. De Dave Clark Five, The Searchers, Gerry and the Pacemakers, Dusty Springfield, Lulu.
Aangespoord en geïnspireerd door the British Invasion begonnen de Amerikaanse artiesten te concurreren en hoorde ik voor het eerst God Only Knows van de Beach Boys uit speakers van boetieks in Carnaby Street. Het klonk hemels. Ik was 16 jaar en was samen met mijn zus, die anderhalf jaar ouder was, met vakantie in Londen. De plek waar het allemaal gebeurde. En of we nog niet verwend genoeg waren, namen de Motown artiesten de ene klassieker na de andere op. Dancing in the Street. Martha and the Vandellas. John Sebastian en the Loving Spoonful maakte de zomer, waarin ik een klote baantje had, met Summer in the City dragelijk.
Ik wilde in die tijd het liefst DJ worden.
Op een dag kwam mijn oudste zus thuis met een heel modern apparaat. Een draagbare bandrecorder. Die mocht ik gebruiken. Na schooltijd zat ik in het slaapkamertje, dat ik met mijn zusje deelde, klaar met de microfoon in de aanslag. Transistorradiootje aan, zoeken naar de beste zender en wachten op een wonder. Meestal wist ik bij de eerste klanken van een liedje al dat het de moeite waard was en drukte ik de record toetsen in. Ik hield de microfoon bij de speaker van de radio. En zo vergaarde ik een verzameling van muziek die ik kon afspelen wanneer ik wilde. Het was natuurlijk behelpen. De dj lulde door het fantastische orgel-intro van Procal Harum's Whiter Shade of Pale en begon, voordat de plaat beëindigd was, alweer op populaire toon er dwars doorheen te kletsen.
Maar het was beter dan niets. Een van mijn favoriete nummers was Summertime van Billy Stewart. Ik las ergens dat er 250 versies bestaan van de hit uit de musical van Porgy and Bess. Janis Joplin's versie staat natuurlijk ook in mijn Top 5.
En zo overleefde ik. Als het even kon trok in mij terug in het slaapkamertje, ook in de winter zonder kachel. Met de bandrecorder. Met mijn oor tegen de transistorradio. Op zoek naar nieuwe berichten uit het verzet alsof het radio Oranje betrof. De bevrijding was nabij!
's Ochtends, voordat ik naar school ging, luisterde ik mezelf moed in voordat ik weer bloot gesteld zou worden aan het Dark Sarcasm in the Classroom. Ik zong Billie's Summertime feilloos mee. Kende elke klank, elke wending en toon van het liedje. Het enige afweer mechanisme dat ik had.
Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik hoorde dat Tarantino, in zijn film Once Upon A Time in Hollywood, Summertime in de versie van Billie Stewart aan zijn playlist had toegevoegd. Billie Stewart die 50 jaar daarvoor mijn leven gered had.
En Quentin gaf me als extraatje Ramblin' Gamblin' Man van Bob Seger, dat ik nog niet kende. Ik draai het anno Nu om wakker te worden en energie te krijgen. Niet op een draagbare bandrecorder. Op mijn IPad met mijn airpods in op volume 11. Zonder gestoord te worden door een DJ.
Wikipedia: Summertime is an aria composed in 1934 by George Gershwin for the 1935 opera Porgy & Bess.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten