Vriendin A. vertelde dat ze vorig jaar de stoute schoenen had aangetrokken en in haar eentje naar Londen was afgereisd. Om een bepaalde tentoonstelling te zien.
Bij mij op school vertelde de lerares Engels hoe hulpvaardig de Londenaren zijn. Als ze een buitenlander een beetje radeloos om zich heen zien kijken, komen ze gelijk naar je toe: 'Waar wil je naar toe, love?'.
Vriendin A. vertelde dat ze van de ene bus op de andere moest overstappen. Ze heeft totaal geen richtingsgevoel. Ik ook niet. En inderdaad, er kwam een grote, zwaar gespierde, zwarte jongeman op haar af: 'Can I help you, love? Where do you want to go?'. Superlief.
Als ik geld zat had zou ik graag door Engeland en Ierland willen reizen. Naar Wales. Of het zuiden. In een Ierse pub met z'n allen zingen. En dan in een luxueuze trein rondrijden. Met een diner coupé. Ik voel me veel meer verwant aan de Britten dan aan bijvoorbeeld de Fransen. En ik val daar ook niet op in Engeland. Ik zet een hoedje op, los een moord op en daar heb je miss Marple 2.0. Met haar breiwerkje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten