Henk en Simon, natuurtalenten op het toneel
Weet je wat het hele eieren eten is? Niets persoonlijk opvatten. Wie wat ook zegt, het is nooit persoonlijk. Of je nu bewonderd wordt of verguisd.
Ik denk bijvoorbeeld aan Simon Vinkenoog bij wie ik in 1985 terecht kwam. Ik zocht naar een schrijfgroep en zag in het gestencilde buurtkrantje een oproep van Simon: Kom gezellig meeschrijven in het buurthuis.
Ik toog naar de oude busgarage in Oost en betrad een kale ruimte waar een klein groepje mannen zat. En één vrouw. Simon in het midden.
Toen kwam er een magere man binnen rennen, bril met jampotglazen die op de cv ging zitten en zei: 'Effe me reet opwarmen.' Ik schoot gelijk in de lach. Zo leerde ik kameraad Henk kennen.
Simon was in die tijd 'uit'. In de jaren 50 en 60 heeft hij veel betekend voor Nederlandse schrijvers en dichters die hij in Parijs ontmoet had. Remco Campert onder andere.
Maar weet je wat het was met Simon, dat bewonderde ik zo aan hem, het kon hem geen reet schelen of hij in of uit was. Hij leefde zijn leven en bleef doen wat hem gelukkig maakte: schrijven.
Ik heb hem ook nog nooit een negatief woord over wie dan horen zeggen.
Terwijl hij genoeg beledigingen naar zijn hoofd geslingerd kreeg door bekende schrijvers wiens schoorsteen moest roken.
Simon wist als geen ander: 'Niets persoonlijk opvatten.' Hij zelf sprak nooit kwaad. Of hij nu 'in' was of 'uit'. Ik weet niet of die rotopmerkingen van geopinieerde collega's hem kwetsten. Waarom zou je iemand afzeiken die je niet kent? Dat zegt toch meer over de spreker.
Niets persoonlijk opvatten. Oftewel: schakel je ego uit.
Gisteren bij de fysiotherapeut noteerde de man mijn gegevens. Mijn e-mail adres. 'Ben je ook diplomaat geweest?'. Nee, dat is een bijnaam omdat ik altijd moet bemiddelen. Vroeger op werk, bijvoorbeeld. 'Hettie, zeg eens dat Piet zijn gulp open staat.' Ik: 'Hé Piet'. En dan wees ik subtiel naar zijn kruis.
Zet je ego uit. Zo rustgevend. De mensen kletsen maar wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten