Mijn generatie is, denk ik, de eerste die de luxe kent om over zichzelf en ons wonderbaarlijke leven na te denken. We werden na de oorlog geboren en de welvaart steeg. Ik vind de grootste revolutie de anti-conceptie pil. Mijn ouders, grootouders konden nooit zorgeloos een potje vrijen want de kans dat je zwanger raakte was groot.
Voorheen als er weer een kind werd geboren, betekende dat extra zorgen. Nog meer monden om te voeden.
Ik ben vrijwillig kinderloos en ik ben heel dankbaar dat ik die keuze had. Ik neem het moederschap zeer serieus. Het kind komt altijd op de eerste plaats. Onvoorwaardelijke liefde. Ik ben me ook bewust van het wonder van de geboorte. Een nieuw mensje met een uniek persoonlijkheidje. En de enorme verantwoordelijkheid van de ouders. Ik kon nauwelijks voor mezelf zorgen.
Je moet natuurlijk uitkijken dat je kinderen niet zo hoog op een voetstuk zet dat het akelige, verwende, egocentrische producten worden.
Dat zie ik ook regelmatig. Gezinnen waarin het kind de baas is en de eisen stelt. Als je daar aan toegeeft krijg je een maatschappij vol alpha mannetjes en vrouwtjes.
Ik was eens in een gezelschap met twee alpha mannetjes. Die verdragen elkaar niet. De spanning was om te snijden.
Omdat mijn generatie en alle die daarop volgde konden leven in plaats van overleven, zoals onze voorouders, hebben wij de rust voor zelfreflectie. In plaats dat we tegen elke dag opzien met de gedachte: 'Hoe kan ik in godsnaam mijn kinderen voeden vandaag.', hebben wij het voorrecht eens rustig om ons heen te kijken.
Tegenwoordig vind ik alles een wonder. Onze planeet, de wereldbevolking. De orde die we proberen te scheppen in de chaos. Zebrapaden en stoplichten.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat Groot-Brittannië heel lang geleden aan Nederland vast zat.
En dat is ook zo. De wereld was miljoenen jaren geleden één continent Pangea. Daaruit zijn de huidige continenten ontstaan. Fascinerend.
Soms wordt het me te veel. Het onbegrijpelijke. Wij stervelingen op een bol die draait. Tot nu toe is er nog geen andere planeet gevonden met leven. Het is niet te bevatten.
Als ik nu duizelig word van al mijn onbeantwoorde vragen, denk ik: 'Ik laat het over aan het universum.' We zijn nietige wezens die een behoorlijk zware taak moeten uitoefenen en dan sterven.
Geen idee wat ik verder moet met mijn leven. Behalve goed zorgen voor Missy en mijzelf, nieuwsgierig en positief blijven. Want negativiteit tast de kwaliteit van je leven aan.
We doen ons best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten